Rainbow mountain en copacaban

De dag nadat we terug kwamen van de machu picchu hebben we rustig aan gedaan. Wat dingen bijgewerkt, en wat rondgelopen door cusco. De volgende ochtend moesten we er heel vroeg uit, aangezien we de rainbow mountain gingen beklimmen. Het was de bedoeling dat we om half 4 opgehaald zouden worden, dus om stipt half 4 zaten we klaar. En het duurde maar, en duurde maar. Op een gegeven moment kregen we te horen dat het nog iets van 10 minuten zou duren, en ja hoor iets na half 5 kwam er eindelijk een bus. Er was iets mis met de originele bus en dus hadden ze moeten wisselen. Erg jammer, hadden we wel een uurtje langer kunnen blijven slapen.. Maar goed eindelijk onderweg in de bus! Na een paar uurtjes rijden kwamen we op de plek waar we ontbijt kregen. Vervolgens nog een stukje rijden, en toen konden we beginnen met wandelen. Je kon kiezen of je met ezels naar boven wilde of of je wilde lopen. Wij, als ondertussen wat meer ervaren beklimmen, kozen natuurlijk voor de laatste ;) ook omdat de tocht erheen maar iets van anderhalf uur zou duren. Het eerste stukje was wel aardig te doen, zo nu en dan even stoppen om op adem te komen in verband met de hoogte (bijna 5000 meter). Op een gegeven moment ging het helaas regenen. Hierdoor werd het wat lastiger want het werd kouder en de grond werd steeds blubberiger. De weersomstandigheden werden steeds erger, en het begon flink te hagelen. Tineke en ik waren hier gelukkig op voorbereid, en we hadden warme kleding aan, regenjassen en handschoenen. Ook hielpen onze wandelschoenen hier erg goed tegen het uitglijden in de blubber, erg veel mensen zijn onderuit gegaan! We liepen samen met David, een Peruaans die we eerder in Lima hadden ontmoet, en nog een Argentijnse jongen. Allebei hadden ze nog nooit sneeuw gezien, dus dat was wel heel leuk om te zien. Uiteindelijk hebben we de top bereikt, op iets meer dan 5000 meter hoogte! Het uitzicht viel helaas een beetje tegen door de mist die over de berg hing, en de hagel. De kleuren van de berg, die je normaal vrij goed kunt onderscheiden, waren hierdoor niet zo goed te zien. Na een korte pauze zijn we dus maar weer aan de afdaling naar beneden begonnen. Makkelijk, dachten wij, maar dat was niet zo. Het was echt een modderbad geworden dus het was voorzichtig naar beneden, om zo niet uit te glijden. De regen hield ook maar niet op, dus uiteindelijk kwamen we half verkleumd bij de bus aan. In de bus zijn we lekker weer opgewarmd, en konden we trots zijn dat we het hadden gehaald. Tineke en ik hebben eigenlijk, behalve wat sneller uitgeput raken, helemaal geen last gehad van de hoogte gelukkig! We hebben nog een behoorlijk uitgebreid lunch buffet gehad (waren we wel aan toe), en toen zijn we weer naar huis vertrokken. We hebben besloten om de volgende dag door te gaan naar puno, richting Bolivia, aangezien we vonden dat we wel genoeg tijd in cusco hadden doorgebracht. De volgende dag dus op tijd eruit om de bus te pakken. We hadden geregeld dat we wat eerder ontbijt konden krijgen, maar na een tijd wachten hadden we nog niks anders dan thee, een pakje crackers en een banaan. Was dat het ontbijt? We zijn maar gauw onze spullen gaan pakken aangezien we onze bus moesten halen. Toen de taxi er was kwam er nog eens de vraag of we broodjes wilden, maar helaas geen tijd meer. We hadden weer een busrit geboekt met Cruz del sur, de beste maatschappij van peru. De rit zou ongeveer 6 uren duren, dus dat viel wel iets mee. Iedereen in de bus heeft een eigen videoscherm dus je kan lekker films kijken. Na zo'n 3 uren echter stopte de bus plotseling. Eerst hadden we nog niet zo veel door, maar toen kwamen we er achter dat we toch echt iets mis was. Hopelijk zou het niet te lang duren.. Iedereen de bus uit, want het werd erg benauwd. Stonden we dan langs de weg in de zon. Al gauw bleek dat het mankement niet opgelost kon worden en dat we maar een andere bus, of een taxi, moesten nemen. Een taxi zou alleen erg duur zijn, aangezien het nog wel zo'n 3 uren was, wachten tot er een andere bus langs komt dan maar. Die kwam er inderdaad na een tijdje, maar er konden maar een aantal mensen instappen aangezien het ze te lang duurde. We moesten namelijk eerst onze bagage nog uit de bus halen, en dan ging met een ticket. Na nog een poosje kwam er nog een bus, maar deze had niet zoveel plaatsen, stonden we dus nog samen met zo'n 12 andere mensen. Ondertussen regelde de buschauffeur eindelijk een nieuwe bus, maar die moest nog vanaf puno komen rijden, 3 uren dus. In de bus was het ondertussen wel afgekoeld dus daar hebben we nog ruim 3 uren gewacht tot uiteindelijk de andere bus kwam. Toen nog een aantal uren tijden en we waren eindelijk in puno, om half 8 in plaats van half 3.. Nou ja, kan gebeuren! We hadden deze keer nog geen hostal geboekt dus dat moesten we ook nog even fixen. We werden op het busstation meteen al aangesproken door iemand die toeristen informatie geeft, en die gaf ons een suggestie. We hebben een taxi naar de plaza genomen, en zijn toen maar naar dat hostel gegaan, want het klonk allemaal wel prima. En dat was het ook! Het was een soort hotel, dus we hadden ook een föhn in de badkamer en zeepjes :p We hebben snel onze spullen gedumpt en hebben een leuk restaurant gezocht. Ondertussen waren we wel toe aan eten, want in de bus hadden we ook geen lunch meer gehad! Na deze toch wel avontuurlijke dag zijn we in onze lekkere bedjes gedoken. De volgende ochtend hebben we rustig ontbeten en hebben toen puno even bij daglicht bekenen. Voor een dagje was het erg leuk, met leuke restaurantjes en winkeltjes! We hebben allebei wat inkopen kunnen doen. Ook hebben we een heerlijke frappe gehad, met oreo smaak. Zo lekker! Daarna nog een lichte lunch (we zaten nog vrij vol), en hup in de taxi naar het busstation om naar copacabana te gaan in Bolivia. Toen we onze bus tickets hadden aangeschaft, kwam ik er opeens achter dat ik iets miste. Zo stom, had ik mijn tasje met souvenirs in de taxi laten staan. Niet goed meer omgekeken! Weer wat geleerd. Erg balen, maar het had erger gekund, dus maar gauw overheen zetten. Ik vind wel weer wat anders. Na een busrit van 3 uren kwamen we bij de Boliviaanse grens. Iedereen er uit, en een stempel laten zetten dat we peru verlaten. Vervolgens in Bolivia nog weer een stempel, en we konden weer verder. Zonder problemen in Bolivia! Rond de avond kwamen we aan in copacabana, net zoals puno aan het titicaca meer. We hadden verwacht, ook in puno, dat er veel meer gezelligheid zou zijn rond het meer, met bijvoorbeeld restaurantjes en barretjes. Dit was helaas niet zo, het zag er vrij sober uit. Maar toen we even wat rondliepen in copacabana was er toch wel een erg gezellig stukje te vinden! We zijn uit eten geweest in een restaurant waar het eten erg lekker was maar de bediening super slecht. Het duurde erg lang voordat we de aandacht hadden van de serveerster en vervolgens duurde alles nog weer erg lang. Helaas begon het op een gegeven moment flink te onweren. We waren van plan ergens het voetbal te kijken, peru kon zich kwalificeren voor het wk, maar konden nergens iets leuks vinden. Misschien was iedereen thuis gebleven ivm het weer? En het is natuurlijk wel Bolivia waar we zijn. De wedstrijd maar even op onze kamer bekenen, en Peru heeft gewonnen! Voor het eerst in 36 jaar hebben ze zich weer gekwalificeerd, het is ze gegund! Na een oké nacht, de bedden waren nogal ingezakt, wilden we graag naar een eilandje in het titicaca meer, Isla del Sol. De eerste boot hadden we al gemist, dus we wilden de boot van half 2 pakken. Aangezien we anders maar heel kort op het eiland zouden blijven hebben we besloten om er maar een nacht in een hostel te verblijven. Het was lekker zonnig weer, en het boottochtje van 1,5 uur was dus ook zeker geen straf. We hadden een hostel geboekt dat wat hoger op het eiland lag dus we moesten een stukje lopen. Nou, viel dat even tegen! Met de backpacks omhoog in de felle zon, een tocht van ruim een half uur. Hadden we niks over gelezen in de reacties dat het zo ver zou zijn. Uiteindelijk hebben we het hostel bereikt, en het uitzicht was wel mooi! Het voordeel van zo hoog zitten is dat je ook naar de andere kant van het eiland kunt waar de zon onder gaat. Dat gaan we zo dus maar even bekijken! Adios!